Film jest tak szczery, jak satyryczne pojęcie „reboot-quels” (takich jak Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy), ale działa samodzielnie i rozpoznaje, w jaki sposób mogą rozwiązać przeszłe niedociągnięcia serii. Brakowało mi na przykład ironicznej homofobii poprzednich filmów Askewniverse View; zamiast tego staje się sojusznikiem Jaya i Cichego Boba Reboota, którzy zdają sobie sprawę, że istnieje wiele innych sposobów na łamanie sprośnych dowcipów (bez względu na to, czy są to żołądek, seks, czy kombinacja pary), które nie wymagają ciepłej paniki. Znajdziesz go nawet realizującego swój najbardziej problematyczny film, W pogoni za Amy, bez rzucania go pod autobus i dawania fanom mini-kontynuacji, na którą zasługują. Dla Jaya i Silent Boba rozwój może nie być łatwy,
Ze względu na swój niezwykły wygląd, Jay i Silent Bob Reboot w kinach są prawdopodobnie tylko zagorzałymi fanami Smitha, którzy aktywnie tego szukają. Ci, którzy to zrobią, zostaną nagrodzeni podróżą powrotną do View Askewniverse, która jest tak pozbawiona szacunku i absurdalna, jak można było się spodziewać, ale jednocześnie przemyślana i odzwierciedlająca szczerą wdzięczność Smitha za dalsze wyróżnianie się (jego mocno nagłośnione serce atak w 2018 r.) jest zdrowszy niż kiedykolwiek i ma odbiorców, którzy nadal cieszą się jego warunkową marką. I kto wie: jeśli Jay i Silent Bob Reboot Smith The Force przebudzą się, może nadchodzący Clerks 3 będzie Ostatnim Jedi. W każdym razie pod względem jakości.
W The Gambler poznajemy Jima Benneta (Mark Wahlberg), syna zamożnej rodziny i niezwykle inteligentnego nauczyciela/pisarza literatury. Kiedy Jim zdaje sobie sprawę, że jego dziedzictwo wcale nie będzie tym, czego oczekiwał, rozpoczyna niebezpieczny biznes w swoim sekretnym życiu jako gracz na wysokie stawki.
Zanim zajął się swoją niebezpieczną grą zbyt długo, Jim zdaje sobie sprawę, że ma dług wobec kilku głównych bandytów. Co gorsza, bliscy ludzie (jej matka, potencjalna kochanka, wybitny student-sportowiec) wkrótce zostaną wykorzystani jako „zabezpieczenie” długów Jima. Jednak dla Jima pozostawanie za ośmioma kulami nie jest piekłem, ale stanem łaski. Jim nie tylko akceptuje, ale i tęskni za swoim losem; dla nich istnienie prowadzi do wielkiego hazardu i najlepiej jest być all-in.
Michael Bryce (Ryan Reynolds) Prawnik z potrójną oceną A wraz z kochającą dziewczyną w luksusowym domu i Jaguarem – dopóki jeden z jego klientów nie zabija go, gdy jest pod jego ochroną. Dwa lata później Michael stracił dziewczynę, dom i samochód, a także potrójną ocenę A, z której był tak dumny. Zamiast tego chroni każdego, kto go podnosi. Tymczasem Darius Kincaid (Samuel L. Jackson) jest zawodowym zabójcą, który popełnił błąd i został umieszczony w areszcie Interpolu. Jeden zaproponował im zgodę na ochronę jego żony Soni (Salmy Hayek) w zamian za prezydenta Białorusi, niesławnego dyktatora Władysława Duchowicza (Gary Oldman).
Jednak zasięg Dukhovicha rozciąga się na całą Europę, a gdy Interpol jest w niebezpieczeństwie, była dziewczyna Michaela, agentka Interpolu Amelia Roussel (Élodie Yung), zmusza ją do obrony Dariusa Kincaida i wysłania napastnika do holenderskiej Międzynarodówki Haskiej. Niestety, Michael i Darius mają historię - pełną przemocy - i są tak samo skłonni do zabijania się nawzajem, jak ludzie Dukowicza. Z terminem unoszącym się nad jego głową, aby pojawić się w sądzie i rozwinąć przeciwną dynamikę między nimi, Michael i Darius muszą współpracować, aby przetrwać i dotrzeć do Hagi na czas.
Pod koniec 2000 roku Eric Marsh (Josh Brolin) był bohaterem Straży Pożarnej Prescott w Arizonie, której celem jest przekształcenie jego zespołu w personel strzelecki: strażacy specjalizujący się w taktyce ognia naziemnego otrzymują status elitarny. Jednak ponieważ on i jego załoga należą do klasy miejskiej, a nie federalnej, są duże szanse, że Marsh osiągnie swój cel. To tylko zwiększa stres między Marshem a jego żoną Amandą (Jennifer Connelly); co prowadzi do spędzania jeszcze dłuższych godzin z pracą, która i tak jest już niebezpieczną i wyczerpującą emocjonalnie pracą zarówno dla strażaków, jak i ich bliskich.
Zanim załoga przyjrzy się testowi strzeleckiemu, Marsh zatrudnia nowych, świeżych rekruterów, aby pomóc w ich rankingu. Nowe dodatki to Brendan McDonough (Miles Teller): młoda plaga, która chce porzucić swoje napędzane narkotykami życie, kiedy (nieoczekiwanie) został jego ojcem. Pod czujnym okiem Marsha Brendan i jego doświadczeni towarzysze przezwyciężają początkowe tarcia między nimi i tworzą imponujący zespół strażaków – znany jako Granit Mountain Hotshots – którzy nadal walczą z najbardziej niszczycielskimi pożarami, jakie kiedykolwiek widziały Stany Zjednoczone.
Odkrywcy Jump Street 22, Schmidt (Jonah Hill) i Jenko (Channing Tatum), wykonują tajną pracę dla dorosłych, wciąż mierząc się z turbulencjami w ich partnerstwie. Kiedy kapitan Dickson (Ice Cube) wciąga dziwną parę z powrotem do programu Jump Street, są przygotowani do radzenia sobie z pierwszym prawie identycznym przypadkiem – tylko tym razem z bardziej tajemniczego środowiska uniwersyteckiego.
Jednak sprawy nie idą zgodnie z planem: „ten sam stary, ten sam stary” po prostu nie odcina tej nowej sprawy, a w akademiku Jenko (nie Schmidt) znajduje miejsce dla bractwa szkolnego. chłopiec jock elita. Z zarówno mojo, jak i bromance gliniarzy, Schmidt i Jenko znajdują się nad głową; czy mogą wyjść z formy 21 Jump Street i znaleźć nowe podejście zarówno do pracy policji, jak i ich przyjaźni, zdobywając oszustów na czas?
Serial komediowy jest często największym rozczarowaniem (Kac jest ostatnim przykładem dla wielu) z udowodnionego powodu, że oświetlenie prawie nigdy nie trafia dwa razy, zwłaszcza dla humoru. Podczas oglądania komedii granica między zachowaniem poznania a wzbudzaniem nowego śmiechu jest najcieńsza i przez cały czas trwania filmu fabularnego można zachować niepewną równowagę. W obliczu wyzwania reżyserzy 21 Jump Street i LEGO Movie, Chris Miller i Phil Lord, po raz kolejny oszukali logikę tworzenia filmu i wstrzyknęli drugi strzał życia w markę Jump Street.
Podobnie jak w przypadku Lorda i Millera, podchodzimy do tego kluczem: Jump Street 22 to pełny sukces, bo jeśli masz własną świadomość, że jest to oczywiście obowiązkowa kontynuacja studia, Twoim celem jest osiągnięcie sukcesu poprzez mimikę. Opierając się na dowcipie, twórcy filmu mają zapierającą dech w piersiach przestrzeń, by podejść do materiału z jasnością i celowością, uzyskać niezbędne pociągnięcia postaci (bromacja Schmidta / Jenko) i zachować niezbędną spójność w pierwszym filmie.
Najtrafniej jednak, zaufanie do głównej fabuły i komiksowe podejście pozwala Lordowi i Millerowi udać się do strefy LEGO Movie z jajkami wielkanocnymi i odniesieniami. 22 Jump Street to wybaczenie i mrugnięcie (i kilka środkowych palców) wirtualny róg obfitości zapewniany przez inne filmy akcji i / lub reżyserów, zapewniający bogate wrażenia wizualne, a także zabawny. Do świeżości procesu przyczynia się również fakt, że film regularnie kpi z własnego „większego budżetu, większego spektaklu”, „jamki”, kompensując w ten sposób większość zwykłej „sekwencyjności”. W epizodycznym składzie wciąż są momenty, które nie ukazują się tak dobrze – ale komedia, jak zawsze, jest subiektywna,
Scenarzyści Michael Bacall (Jump Street 21), Oren Uziel (Mortal Kombat: Rebirth) i Rodney Rothman (Grudge Match) – Hill wnoszący wkład w fabułę – zdobywają punkty za świetne seriale, przeprowadzanie strajków, powrotów i kilka fajnych zwrotów akcji, które robią świetne wyniki wypłat. Nie jest to jednak całkowite zwycięstwo tego scenariusza.
Nawet z kilkoma zwojami oczekiwania, najważniejsze jest to, że sequel jest prawie taki sam jak pierwszy film – ironicznie lub inaczej – i między ciągłym podsycaniem wesołości, dramaturgii postaci i punktów tematycznych często wydaje się bardziej przypominać przeróbkę niż postęp lub postęp. Chociaż film twierdzi, że jest kolejnym krokiem w relacji Jenko / Schmidt, naprawdę czuje się, że sequel to sytuacja, w której bohaterowie tracą, a następnie odzyskują ten sam fundament, który został przedstawiony w pierwszej części. (Każdy ze szczególnie zabawnych napisów potwierdza fakt, że filmowcy wiedzą również, że fontanna Jump Street opróżnia się do sucha po dwóch uruchomieniach).
Channing Tatum i Jonah Hill sprawiają, że wycieczka jest ponownie warta zachodu – niezależnie od tego, czy chodzi o pokrycie tego samego materiału, czy włamanie się do nowego obszaru. Walka małżeńska, fizyczne kije komediowe, odwrócona perspektywa przegranego / zwycięzcy na uczelni; duet ma wystarczający obowiązek, aby odnowić niezbędną pasję i zaangażowanie w materiał. O wiele wygodniejszy w komicznym teatrze, Tatum wydobywa dobrą, zaniżoną pracę nóg o mentalności głupka Jenki; nie można go lekceważyć, Hill dostaje ten sam dobry śmiech, który powoduje pasywno-agresywną nerwicę Schmidta. Krótko mówiąc, chłopcy mają wystarczająco dużo starych / nowych miksów, aby się upewnić, ale są również zobowiązani do ponownego zerwania.
Oprócz dwóch głównych ról, Jump Street składa się z 22 drugoplanowych aktorów i występów epizodycznych, które odniosły spory sukces. Amber Stevens (Grecja) robi duże wrażenie, ponieważ interesuje się zainteresowaniem Mayą, zdyscyplinowaną studentką sztuki Schmidta – podczas gdy Jillian Bell, aktorka pracoholików, jest prawdziwym hitem jako Mercedes, przerażająca współlokatorka Mayi. Ice Cube ma trochę więcej wspólnego z rolą kapitana twardziela, podczas gdy aktor Cowboys & Aliens Wyatt Russell oferuje Tatum Jenko dobrego brata (para jest bardzo wesoła). Inne świetne występy to Nick Offerman (Parks and Rec), bliźniacy The Lucas Brothers, ich rówieśnicy Jimmy Tatro i Peter Stormare, wcielający się w rolę zwykłego złośliwego złego chłopca – a także wspominający pierwszy film,
Ostatecznie 22 Jump Street ciągnie kontynuację komedii lepiej niż jakakolwiek porównawcza seria (czytaj: Kac) i oddaje większość magii stworzonej przez nieparzystą parę, jednocześnie robiąc coś (nieco) innego – dodatkowe punkty za zniekształcenie własnego sequela sposób . Oczywiście, w szerszym sensie, wycieczka nadal dotyczy dwóch gliniarzy (którzy wyglądają na zbyt starych na szkołę) próbujących przełamać uniwersytecki krąg narkotykowy; ale wycieczka okaże się równie warta po raz drugi - dla niektórych fanów może nawet lepsza niż za pierwszym razem.
Prawdziwy dramat inspirowany fabułą (pierwotnie nazwany roboczym tytułem Granit Mountain) Tylko odważni to trzeci film fabularny reżysera Josepha Kosińskiego; który pracuje tutaj po raz pierwszy poza gatunkiem science-fiction. Obracając się w zawiłym budowaniu świata, fantastycznych mitach i genialnych widokach z poprzednich filmów, Kosiński zagłębia się w prawdziwą odwagę i braterstwo. Nie brakuje efektu końcowego filmu, ale jego zalety znacznie przewyższają jego wady. Tylko Odważny składa wyraźny, ale znaczący hołd prawdziwemu bohaterstwu, dzięki jego znakomitym występom i silnemu przywództwu.
Napisany przez Kena Nolana (Helikopter w ogniu) i Erica Warrena Singera (American Hustle) i częściowo oparty na artykule GQ Seana Flynna z 2013 roku „No Exit”, „Only The Brave” opowiada o ojcostwie i związkach z tematami podobnymi do poprzednich filmów Kosińskiego. ; choć tym razem bez metafor science-fiction. Tylko Odważni z powodzeniem badają te kwestie w nieuporządkowanym życiu osobistym Granit Mountain Hotshots; doświadczenia mają sens w kontekście narracji filmu, pomijając wszelkie powiązania z prawdziwymi wydarzeniami. Jednocześnie film nie przenosi swoich głębszych warstw do swojej historii, a jedynie szoruje powierzchnię pewnych kwestii (zwłaszcza obiektów uzależnień i nałogowych zachowań). Z tych powodów Only the Brave oznacza szacunek, ale sformułowanie i dramatyzację całego wydarzenia.
Ciągła kontrolująca ręka Kosińskiego pomaga wygładzić wiele części zmarszczek w narracji Just the Brave. Odkąd Kosinski TRON: The world of heritage and Oblivion jest niezwykle dopracowany, tylko Odważni mają widok na ziemię; jednak jeden jest równie uderzający. Zaufany kolega Kosińskiego, Claudio Mirandy, najlepiej ożywia serię, która obraca się wokół Granite Mountain Hotshots, aktywnie podnosząc ogień lub przygotowując się do bitwy. Jednocześnie nawet cichsze momenty w całym filmie pozostawiają trwałe wrażenie wizualne, zarówno dzięki precyzyjnemu oświetleniu, jak i/lub wytworzonej kompozycji. Tylko odważni mogli zyskać na grubszej fakturze, ale to pokazuje, że Kosiński ma ostrą wizualną opowieść poza obszarem eleganckiej akcji/przygody science fiction.
Większość Hotshotów Granit Mountain jest dość szkicowa, po prostu odważna i pasuje do pudełka wypróbowanych i prawdziwych archetypów macho. Na szczęście dwie postacie w centrum historii – Eric „Supe” Marsh i „Donut” McDonough Brendona – są bardziej zaawansowane i mają charakter porównawczy. Impreza jest przedstawiana jako standardowy, żenujący mentor i młody zwrot, w którym widzi siebie, ale mają większą głębię i złożoność. Ze swojej strony Brolin i Teller nadają swojej roli tutaj prawdziwy klimat, sprawiając, że dynamika ich fałszywego ojca i syna staje się coraz bardziej atrakcyjna w filmie.
W centrum Only the Brave leży związek Erica z jego żoną, opiekunką, Amandą. Brolin i Connelly są autentyczną parą na ekranie, po części dlatego, że Amanda jest lepiej rozwinięta niż przeciętna „sfrustrowana żona”. W związku z tym ich czułe chwile i walka ze sobą odbijają się emocjonalnie i w ten sposób dodają więcej materiału do filmu. Oprócz trzech reżyserów, Taylor Kitsch odgrywa w filmie najważniejszą rolę jako Chris „Mac” MacKenzie: chłopiec-zabawka Hotshots, o złotym sercu, który z biegiem czasu naprawdę tworzy z Brendonem wzruszający brom.
Inne postacie w filmie nie zostały rozwinięte w dwuwymiarowych typach (lojalny drugi dowódca, weteran drugoplanowy itd.), ale mają tę zaletę, że ożywiają je utalentowani bohaterowie, tacy jak Jeff Bridges, Andie MacDowell i James Odznaka Dale. Z drugiej strony ci zdolni wspierający gracze maksymalnie wykorzystują czas spędzony na ekranie i dodają siły emocjonalnej procesowi, który się tutaj odbywa. Zwraca się tylko do możliwej (i prawdziwej) tragedii Odważnego, tym bardziej inspirowanej i docenianej.
Jako świadectwo odwagi i wytrwałości prawdziwego życia Granite Mountain Hotshots, Only the Brave to potężny wysiłek, a czasami nawet poruszenie. Film nie łamie formy dla filmów, które powstają z prawdziwą odwagą i pozostawiają zbyt wiele tradycji, by oddać strukturę wątków. Niemniej jednak tworzy godny i wszechstronny dramat, dzięki świetnemu połączeniu aktorstwa i doskonałego kunsztu. Tylko Odważni mogą być zbyt blisko domu dla filmowców, którzy w świetle ostatnich wydarzeń (a mianowicie pożarów w Kalifornii) potrzebują psychicznej rekreacji z prawdziwego świata. Jednak inni mogą uznać, że film zapewnia mile widziane katharsis i jest dobrym przypomnieniem dla tych, którzy ustawiają swoje życie, aby chronić wszystkich innych.
Ochroniarza Hitmana zachęca Patrick Hughes, najbardziej znany australijski reżyser filmu Niezniszczalni 3 z 2014 roku, na podstawie scenariusza Toma O’Connora, którego jedynym autorem scenariusza jest akcja Ogień z ogniem prowadzona przez Bruce'a Willisa. Ochroniarz Hitmana to komedia akcji, która służy gwiazdom jako narzędzie do zaprezentowania swoich talentów na obu arenach. Płodny hollywoodzki weteran Samuel L. Jackson grał we wszystkich rodzajach filmów, ale być może najbardziej znany z oskarżania go o to, co w przeciwnym razie mogłoby być zbyt poważnym filmem akcji. Tymczasem Ryan Reynolds nalegał przede wszystkim na różne rodzaje komedii – czy to bardziej romantyczne, czy nastawione na akcję – ale pojawił się w szczególności w przypadku akcji i komedii z gatunku R z Deadpool. Ochroniarz Hitmana to przeciętna akcja podniesiona przez talent i komiczną chemię L. Samuela. Jackson i Ryan Reynolds.
Jeśli chodzi o wydajność filmu, ochroniarz Hitmana jest bardziej kierownikiem fabryki. Chociaż istnieją pewne interesujące różnice między stylami walki Michaela i Dariusa – ochroniarz skupia się na obronie i ukryciu, podczas gdy bombardowanie jest efektowne i zabójcze – te różnice są trudne do osiągnięcia między postaciami, aby zapewnić im cokolwiek innego. już wkrótce Większe plany akcji filmu obejmują różnorodne pościgi samochodowe, motocyklowe i łodzie, które wykorzystują europejską scenerię filmu, ale nie są wystarczająco innowacyjne, aby odróżnić je od innych filmów akcji, których akcja toczy się w Europie. Można je obsługiwać samodzielnie, ale działają lepiej, gdy są używane do rozwijania lub podkreślania aspektów dwóch bohaterów.
W rzeczywistości sparowana dynamika między Michaelem i Dariusem jest tym, co wnosi do filmu największe imię i jedyne prawdziwe serce. Zarówno Reynolds, jak i Jackson wielokrotnie udowodnili, że potrafią wyróżniać się w komedii i komedii, więc nic dziwnego, że obaj aktorzy są w stanie zrobić dokładnie to, co jest potrzebne do ich własnych ról. Reynolds gra prostolinijnego, przestrzegającego zasad ochroniarza doskonale jako człowieka hetero wobec dzikiego i wolnego duchem zabójcy Jacksona, z kodeksem moralnym. Jackson Darius wnosi do filmu tyle samo serca, co humoru, a szanowany aktor może dodać charakteru swojej postaci. Reynolds jest z tym trochę mniej udany, Michael – chociaż jest to w dużej mierze spowodowane ograniczeniami scenariusza – ale oferuje imponującą grę. Mimo to Reynolds i Jackson wracają dobrze, i tworzą szczególnie komiczną parę, gdy obaj wykonawcy grają na swoje mocne strony. Podczas gdy ochroniarz Hitmana próbuje głębiej zagłębić się w dychotomię między naturą Michaela i Dariusa z pytaniem, kto jest między nimi, film nie dochodzi do satysfakcjonującego zakończenia w tej kwestii - znowu, ponieważ scenariusz.
Jednak poza głównym duetem, postacie drugoplanowe The Hitman’s Bodyguard składają się z jednowymiarowych postaci. Dukhovich to płaski czarny charakter, mimo całego okrucieństwa, jakie czekają na proces przed międzynarodowym sądem dyktatorzy ludobójstwa - postać jest tak jednowymiarowa, że film nie poświęca nawet czasu na wyjaśnienie, jakie dokładnie zbrodnie oskarża. Oldman wnosi do tej roli jak najwięcej powagi dla złoczyńcy, który pracuje głównie jako mistrz marionetek, pociągając za sznurki, aby posunąć historię do przodu. Jeśli chodzi o dwa zainteresowania miłosne głównych bohaterów, Sonia i Amelia w dużej mierze istnieją, aby być w centrum miłości ich przyjaciółki. Dla Soni jest damą, która potrafi iść na łebki z Dariusem, podczas gdy Amelia ma nieco więcej wymiarów, ponieważ jej relacje z Michaelem komplikują różne zawody.
Prawdopodobnie ochroniarz Hitmana jest najsłabszy pod względem scenariusza filmu. O’Connor kładzie podwaliny pod kilka interesujących i ciekawych pomysłów w filmie, po prostu pomysły, które ustępują miejsca akcji, humor, instrumenty komediowe Michaela i Dariusa, życie miłosne bohaterów i ich własny konkurencyjny związek. Wszelkie nowe próby zdobycia trofeów z klasycznych komedii akcji są niszczone przez film, który trafia prosto w wiele z tych tropików, zwłaszcza w trzecim akcie. Chociaż sprawia to, że ochroniarz Hitmana sam w sobie jest dość standardową komedią akcji, która uderza we wszystkie główne ciosy, aby zabawić widzów, jest to rutynowa i zaskakująca podróż. Być może największą niespodzianką dla ochroniarza Hitmana jest operator Jules O'Loughlin,
Tak więc z pisarzem O'Connorem i reżyserem Hughesem, którzy tworzą szkic zabawnej komedii akcji w ochroniarzu Hitmana, to do Reynoldsa i Jacksona należy ożywienie filmu – i na szczęście to robią. Film jest tak zabawny, jak oglądanie popcornu latem, ale tak naprawdę nie wprowadza innowacji po tym, jak Reynolds i Jackson zostali w końcu połączeni w filmie. Ich dziwna, sparowana dynamika jest sercem filmu, na dobre lub na złe, co czyni go szczególnie zabawnym duetem kosztem fabuły i postaci drugoplanowych. Jasne, ochroniarz Hitmana to zabawna wycieczka dla fanów komedii akcji i / lub fanów Reynoldsa i Jacksona, ale obaj aktorzy mają więcej zabawnych, oryginalnych filmów na własną rękę.
Remake filmu Gambler z 1974 roku z Jamesem Caanem w roli głównej, z 2014 roku Gambler Philosophical Stage Game, przebrany za dramatyczny wehikuł zbrodni Marka Wahlberga. Świat filmu może zainteresować fanów teatru lub literatury, którzy przedstawiają ulepszony język i filozoficzną punktację filmu – ale dla przeciętnego widza będzie to zgrubna realizacja wprowadzającej w błąd reklamy i lingwistyki mózgu zaangażowanej w siebie. złamać twardy i niejasny kod.
Gambler Rupert Wyatt, reżyser Rise of the Planet of the Apes, mówi z solidnym wizualnym akronimem i stylem, że jest to właściwie jeden z lepszych aspektów filmu. Jak argumentowaliśmy, każda scena jest teatralna (Broadway, a nie multipleks) i jako taka, Wyatt tworzy solidne mis-en-sceny, które pomagają dalej artykułować historię i charakterystykę poprzez sam skrót wizualny. Kamerzysta Greig Fraser (Foxcatcher, Zero Dark Thirty) ma rozmytą i beżową wyrazistość, która odzwierciedla mroczne upadki i atrakcyjne szczyty świata hazardzistów.
Jednocześnie narracyjne implikacje kompozycji wizualnej są tracone dla wielu widzów – nie dlatego, że jej nie widzą, ale raczej dlatego, że prawdopodobnie jej nie szukają. W filmie reklamowanym jako thriller akcji widzowie nie próbują zrozumieć, co położenie postaci, układ pokoju lub oświetlenie mówi o wewnętrznej narracji postaci lub historii w tle. Jest to film, który częściowo jest taryfą gatunkową (najlepiej, jeśli kręcisz ekscytujące sceny z hazardu na wysokie stawki), a częściowo taryfą studyjną (radzącą z egzystencjalnym kryzysem) i znajduje się w środku tego żenującego, niekończącego się talent reżyserski.
To samo pytanie albo uderza, albo pochodzi ze scenariusza napisanego przez zdobywcę Oscara Williama Monahana (Infiltracja, Królestwo nieba, Ostrze ciemności). Scenariusz Monahana adaptuje historię Jamesa Tobacka, którego prawdziwe wykorzystanie hazardu zostało po raz pierwszy zainspirowane filmem z 1974 roku; tylko w tej wersji z 2014 roku dramat postaci wygrywa z głębszym eksperymentem, Monahan opiera się na długich wyjaśnieniach i partyturach, w których oryginalny film preferował operacje i implikacje, aby przekazać swoje głębsze tematy i idee.
Podobnie jak mieszanka podobnych kryminalnych filmów dramatycznych / literackich z ostatnich lat (Rada, Zabijmy ich w bzu), Bohater jest oceniany przez nierówność „oleju i wody”, której nigdy nie może pokonać.
Nawet jeśli mają uszy, aby zinterpretować przerywający dialog, rzeczywiste sceny i tematy każdej rozmowy nie wydają się pasować do siebie w żaden znaczący sposób ani w żaden ważny sposób. Zamiast tego, rzeczy wydają się przesuwać ze sceny na scenę, a punkt (lub pociągnięcie) jednej sceny nie wydaje się rozciągać dalej w drugą. Co najgorsze, postać w centrum całości (Jim) jest tak odległa i zimna, że trudno zrozumieć jego sytuację lub wziąć wiele emocji z tego, co wyraża kręty dialog (powiedzmy, nie pokazuje).
Komentarze
Prześlij komentarz