Recenzja Horror film na czerwiec

Nie pomaga to, że Wahlberg w roli głównej wydaje się być w błędzie. Najwyraźniej do oryginału został wybrany twardziel, taki jak James Caan (gdzie wciąż był profesorem, borykał się z problemami z hazardem). Jeśli jednak Wahlberg musi zagrać literaturę lub filozofa woskowego, od razu czuje się jak wspomnienie, które wykonało tępe ściemnienie dowcipu M. Night Shyamalana The Happening, który trwa do dziś. Oczywiście za każdym razem, gdy Wahlberg zostaje wezwany do mądrego lub ostrego grania przeciwko zagrożeniu, aktor trafia w idealne miejsce.

Wpisy

Strony

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Wpisy

Strony

Home

Bohaterowie drugoplanowi podzieleni są na dwa obozy: filmowi gangsterzy (w tej roli Michael K. Williams, John Goodman i Alvin Ing) mają dużo miejsca na rozwój, a trzy postacie w rolach dodają bardzo dobrego wymiaru pracy do każdego gangstera (czarnego, żydowskiego i azjatyckiego), że wszyscy ludzie są ciekawi i trójwymiarowi. W rzeczywistości jest to bardzo ważna cecha tej historii, ponieważ ich związek z Jimem (i nieustanne rozważanie ich postaw i zachowań) jest kącikiem, na którym spoczywa łuk narracji. Przy trzech solidnych wynikach stawki pozostają wysokie, a ostateczna wypłata jest zrozumiała (jeśli nie jest skuteczna).

Drugi obóz obejmuje postacie wspierające, które mają niewielki wpływ (lub pełnią wiele funkcji) w historii. Postacie kobiece nie wydają się być fortecą Monahan, ponieważ Brie Larson (Jump Street 21) uwielbia postać, która Cię interesuje, a Jessica Lange (amerykański horror) jako matka Jima wygląda bardziej jak urządzenie telewizyjne z ledwo zarysowaną osobowością niż w pełni ukształtowane lub odpowiednie znaki. Męscy bohaterowie drugoplanowi, tacy jak Emory Cohen (Pines Beyond the Pines) i nowicjusz Anthony Kelley – lub dwóch studentów-sportowców granych przez lidera The Wire Dominick Lombardozzi – są jeszcze bardziej pokrewni narzędziom niż postaciom, chociaż odgrywają niewielką rolę w historii. jest trochę bardziej zrozumiałe.

W końcu The Gambler traci koncept – nawet jeśli robi wspaniały ruch, obracając oryginalny materiał pod innym kątem tematycznym. To nie jest to, co zabiera czas lub pieniądze na bilet do teatru w pośpiechu do świątecznego kina; to będzie mały świąteczny cud, jeśli nawet podczas oglądania w domu wpadniesz w wąską grupę, która marzy o filmie.
Założona w 1993 roku lista rzeczy do zrobienia jest ostatnio śledzona przez redaktorkę zajmującą się brandy Brandy Klark (Aubrey Plaza), która przyznaje, że pomimo jej osiągnięć akademickich i rozległych zajęć pozalekcyjnych, brakowało jej jednego z kluczowych elementów jej licealnych doświadczeń - eksperymentów seksualnych. . Po tym, jak udało się nadrobić tylko lato przed rozpoczęciem pierwszego roku studiów na Uniwersytecie Columbia, Brandy przyjmuje przed-studia „Do zrobienia”, aby wesprzeć obszerną listę kontrolną aktów ciała - z ostatecznym celem spania z sercem grającym na gitarze piłka. Rusty Waters (Scott Porter).

Po odkryciu, że słowa w książkach są bardzo nieprzygotowane do skandalicznych zadań, Brandy postanawia szukać wskazówek u swojego starszego brata, Amber (Rachel Bilson) i jej najlepszych (i doświadczonych) przyjaciół, Fiony (Alia Shawkat) i Wendy (Sarah). Steele). W miarę jak Brandy staje się coraz bardziej niezależna, ona również staje się bardziej bezmyślna i sieje spustoszenie w jej osobistych związkach – zwłaszcza jeśli chodzi o jej byłego partnera naukowego, Camerona (Johnny Simmons).

Młoda Laine Morris (Olivia Cooke) z Ouiji jest wstrząśnięta tragedią, gdy traci swoją najlepszą przyjaciółkę Debbie (Shelley Henning). Nie mogąc zaakceptować okoliczności śmierci Debbie, Laine wszczyna śledztwo, aby odpowiedzieć i wkrótce odkrywa tajemniczą starą planszę do gry Ouija wśród posiadłości Debbie.

Pamiętając grę, w którą grali z Debbie, Laine przywiązuje swoją przyjaciółkę Isabelle (Bianca A. Santos), jej siostrę Sarah (Ana Coto), przyjaciela Trevora (Daren Kagasoff) i przyjaciela Debbie Pete'a do sekcji Ouija.-t (Douglas Smith). mając nadzieję na połączenie się z duchem Debbie. Jednak gdy tylko nawiązuje się relacja ze zmarłymi, sprawy szybko się psują, a Laine i spółka szybko zdają sobie sprawę, że drzwi, które otworzyli, uwolniły złośliwego ducha – do nich wszystkich.

Najnowszy trend w grach planszowych, Ouija, można tylko ironicznie nazwać „wielką koncepcją” - ponieważ podobnie jak wcześniej Battleship, ten film okazuje się wszystkim innym. Śmieszne założenie, scenariusz o roślinach strączkowych i serze, aktor grający na drewnie i tani, przerażony banałem; jako film Ouija jest tak głupia i zagmatwana jak tablica Ouija kupiona w przeciętnym sklepie.

Reżyser/współautor Stiles White i jego długoletnia współautorka Juliet Snowden napisali sporo badań gatunkowych (Wiedząc, mając, Boogeyman), a ten film jest prawie taki sam, jak ich inne prace. Istnieje niechlujne założenie; niewyraźne mity; stosy złych dialogów (często w bardzo zabawny sposób); słaba logika i skupia się bardziej na głupich, przerażających taktykach i zwrotach akcji niż na jakimkolwiek rzeczywistym rozwoju postaci lub rozwoju tematycznym. Krótko mówiąc, skrypt to poważna porażka.

Wizualnie White jest w stanie tworzyć piękne napięte i upiorne serie, ale rzadko wie, jak je skutecznie wypełnić. Wspaniała seria śledząca kończy się najbardziej zmęczonymi i zużytymi strachami przed odbijaniem przynęty i przełącznika (och, to tylko twój przyjaciel za drzwiami!) - a świetne konstrukcje często wybuchają i wcale się nie opłacają. To jak żart bez ciosu: frustrujące – lub, co gorsza, nudne.

Plusem jest to, że White naprawdę tworzy bardzo dobrą upiorną atmosferę i lepiej wykorzystuje nawiedzony dom niż wiele innych filmów podgatunkowych. Ouija jest najlepsza, gdy pozwolisz nam w pełni ducha i wykorzystasz natchnione horrory z nadprzyrodzoną wolnością twórczą. Niestety, podobnie jak upiorny duch opowieści, sam film jest na zawsze przykuty do potrzeby postawienia na pierwszym planie płyty Ouija. Możesz prawie stworzyć grę alkoholową w oparciu o liczbę przypadków, w których normalna (i już niekompletna) logika tworzenia filmów jest wykluczona przez obowiązek promocyjny. A jednak przy nieco lepszym projekcie i wykonaniu sekwencji (i znacznie lepszym montażyście) White może stać się solidnym reżyserem.

Aktorzy złapani w sam środek bałaganu robią z tym pustym produktem wszystko, co w ich mocy - ale w końcu pojawia się ta pustka. Weterani telewizyjni, tacy jak Cooke (Bates Motel), Smith (Big Love), Kagasoff (sekretne życie amerykańskiego nastolatka) i Henning (Nastoletni wilk), udowodnili swoją wartość, gdy zdobyli lepszy materiał – ale te występy nie wydają się przekonująco śmieszne, że również opowiadają dialog, nawet jeśli wiedzą, że to wiedzą. Tylko względna debiutantka Any Coto (WYPOSAŻONA) ma ogień, by mieć oko na swoją siostrzaną buntowniczkę punk; reszta głównych bohaterów to w zasadzie ogólna kolekcja nastoletnich ofiar horrorów.

Ouija kręci w ramionach aktorkę Lin Shaye (Jest coś Mary, podstępne), która zadebiutuje późno w zabawnej części, która faktycznie przywróci utracony potencjał filmu. (Dopóki nie pojawi się ta głupia tabela) najgorsze okno dialogowe, jakie skrypt może zebrać (i w tym przypadku coś mówi).

Fani filmu od początku zastanawiali się nad tym, czym może być film Ouija Board – a sądząc po produkcie końcowym (słowo kluczowe), wydaje się, że twórcy filmu nigdy nie znaleźli dobrej odpowiedzi na to pytanie. Gry planszowe lub filmy fabularne mogą inspirować zwroty akcji w znanych produktach (patrz Clue, The Lego Movie), ale Ouija z pewnością nie jest jednym z tych przypadków. Może jeśli dostaną szansę opowiedzieć prawdziwą filmową historię – zamiast naciskać na produkt – wtedy lepsze rzeczy pochodzą od Stiles White.

Pomimo zabawnej (i szorstkiej) konfiguracji, połączonej z ostrym kobiecym występem, Lista rzeczy do zrobienia jest stosunkowo rutynową letnią historią wieku / ukończenia szkoły - w której bohater książki wpada w jedną smutną sytuację po drugiej. Na szczęście twórcze wybory pisarki / reżyserki Maggie Carey, przyjemny (choć znajomy) występ Plazy i silne postacie wspierające pomagają wynieść film ponad podobne oferty w gatunku komediowym. Ogólnie rzecz biorąc, fani zgromadzonych talentów (w tym Clark Gregg, Donald Glover i Bill Hader) powinni znaleźć całkiem godny śmiech na liście rzeczy do zrobienia, ale wiele fabuł i scenerii komediowych opiera się na żartach i niezręcznych spotkaniach. był już wielokrotnie omawiany w filmie - oznacza to wiele przewidywalnych, ale zabawnych wydarzeń.

Chociaż widzowie prawdopodobnie zobaczą kluczowe wątki z wyprzedzeniem, lista rzeczy do zrobienia pomoże opracować standardową narrację o samopoznaniu i eksperymentach seksualnych wśród nastolatków. Wąż Brandy stanowi urzekający komiczny punkt centralny – i to naprawdę zabawne, gdy jej postać próbuje poruszać się po świecie niezdarnych (i napalonych) nastoletnich chłopców. Tematycznie lista rzeczy do zrobienia wiąże się z podwójnym obowiązkiem: prowadzi do rozpoznawalnych zajęć z życia młodych dorosłych, z dodatkową warstwą wzmocnienia pozycji kobiet i osobistego wglądu – to jest to, co nie kończy się w płytkich klipach komediowych. Chociaż film napotyka pochodną w wielu chwilowych momentach, sceny przemyślanego wglądu są na tyle powszechne, że

Jak wspomniałem, Plaza jest solidnym liderem, ale dla każdego, kto widział ją w innych rolach (parki i rekreacja, bezpieczeństwo nie jest gwarantowane itp.), Brandy nie odstaje zbytnio od strefy komfortu stworzonej przez Plazę. Podczas gdy zabójczy styl komediowy aktorki jest zabawnie równoległy do listy rzeczy do zrobienia i scen seksualnych na górze, dramat na ekranie jest nieco znikomy. Nie dlatego, że Plaza jest pozbawiona emocji, delikatność jest w rzeczywistości jedną z ciekawszych cech Brandy; jednak dość często członkowie obsady podtrzymują napięcie, aby dopasować swoje występy (i postacie) do sceny Plazy.

Dziwaczna starsza dama Plazy przypadkowo opisuje w jednym słowie pobocznych graczy – jej związek z Brandy bez prawdziwej definicji poza ikoną: Waters to muskularny kawałek, Cameron jest miłym facetem, Amber jest obiecującym starszym bratem, a sędzia Clark (Clark Gregg) jest neurotycznym ojcem. Jedną z postaci wspierających, na którą warto się przyjrzeć, jest kierownik basenu Billa Hadera, Willy - jedyna inna osoba oprócz Brandy, która faktycznie ma pełny charakter. Przyjaźń między Brandy i Willym była jednym z lepszych aspektów Listy rzeczy do zrobienia – uważał, że jest to nieco sprzeczne z głównym tematem filmu. Jest to interesująca, ale w większości oderwana styczna, która podkreśla mocne strony zaangażowanych talentów, ale nie łączy się w znaczący sposób.

Mimo że pracuje w branży od ponad dekady, To Do's jest pierwszą usługą Careya – i to widać. Z lepszego i gorszego punktu widzenia widać, że scenarzysta/reżyser włożył w film dużo serca i pasji. Film z powodzeniem łączy tło lat 90. z retro hipsterskim szykiem – a jeszcze więcej zabawy wykorzystuje warunki wstępne listy kontrolnej, dzieląc każdy z podbojów Brandy na zamrożone ujęcia oznaczone każdym z ich aktów seksualnych. Mimo to, podczas gdy lista rzeczy do zrobienia rzuca na ekran wiele kreatywnych pomysłów i żartów, tylko ułamek z nich jest niezbędny do dalszego rozwoju historii i postaci – tak jakby Carey nie całkiem zmienił równowagę między tym, co należy włączyć finalny film i co trzeba było wyciąć.

Mimo to lista rzeczy do zrobienia zawiera mnóstwo absurdalnych (i wywołujących drgawki) momentów, które z pewnością zapewnią rozrywkę filmowcom szukającym cholernej komedii dla nastolatków. Oprawa może nie być tak oryginalna, jak w czasie, gdy film został osadzony w 1993 roku, ale są wystarczająco sprytne odniesienia do popkultury i niewygodne ustawienia komediowe, aby film był świeży – nawet jeśli obejmuje pomysły, które widzowie mogą zobaczyć. . odtwarzanie na ekranie wcześniej. Narracja Carey o wieku niekoniecznie musi być widoczna, ale dzięki silnemu przywództwu i szczeremu wglądowi filmowcy, którzy są zainteresowani założeniem lub zgromadzeni aktorzy, mają dobry powód, aby umieścić film na swojej liście rzeczy do zrobienia.

Jeśli lista rzeczy do zrobienia jest nadal na ogrodzeniu, sprawdź następującą przyczepę na czerwonym pasie:

Lista rzeczy do zrobienia trwa 104 minuty i ma ocenę R wraz z przenikliwymi, surowymi i seksualnymi treściami, w tym dialogami graficznymi, używaniem narkotyków i alkoholu oraz językiem – wszystko to dotyczy nastolatków. Obecnie gra w teatrach.

W sekcji komentarzy poniżej daj nam znać, co myślisz o filmie.
The League of Justice: War to adaptacja animowanej gry DC Universe do ponownego wydania Justice League: Origin „New 52”, która pojawiła się w komiksach DC w 2011 roku. Celem restartu było ponowne wprowadzenie mistologii dzisiejszego superbohatera DC. ustawienie, kierując początków swoich słynnych bohaterów z nowoczesnymi pomysłami (i kostiumami).

W tej nowej wizji otrzymujemy historię, w której Batman, Superman, Wonder Woman, Flash, Green Lantern i reszta Ligi Sprawiedliwości po raz pierwszy zauważyli się nawzajem, łącząc siły w obronie Ziemi przed inwazją obcych, którą Darkseid prowadzi pana zła. planeta Apokolips. Ale jeśli masz niewielkie doświadczenie w graniu z innymi, czy niektórzy bohaterowie ligi mogą zebrać się na czas, zanim Ziemia poczuje grozę gniewu Darkseida?

Justice League: War reżyseruje najnowszą animację DCU reżysera Jaya Olivy, który z pewnością odcisnął swoje piętno na animowanym uniwersum DC dzięki takim funkcjom jak Mroczny rycerz 1 i 2 pod Red Hoodem oraz Liga Sprawiedliwości: Paradoks Flashpoint z takimi funkcjami, jak niektóre najbardziej cenionych filmów animowanych DC ostatnich lat (oczywiście w różnym stopniu). Jednak w przypadku Justice League: War Olivia and Co. zarządzają ciągłością „Nowej 52”, której „przekręcanie” w tradycyjny DC Universe (i wpływanie na inne media, takie jak Man of Steel) podzieliło fanów. Nie pomaga też JL: W pójść dalej i zmienić początki już dzielącej się „Nowej 52” Ligi Sądowej, która w swojej pierwotnej formie była daleka od codziennej miłości.

Po stronie reżysera Oliva siedzi wygodnie w fotelu kierowcy i opanowała sztukę robienia epickich i pełnych akcji filmów animowanych DC. Liga Sprawiedliwych: Wojna to w zasadzie kompletna akcja, rozwój postaci jest napięty w locie - jednak bardzo dobrze równoważy obie strony (akcję i opowiadanie historii). Jest to szczególnie widoczne w grze otwierającej film, która sprytnie dzieli czas według popularności każdego bohatera. Oznacza to, że Cyborg i Shazam są bardzo potrzebni w fabule w tle, podczas gdy Batmana i Supermana można po prostu przedstawić z małym wyjaśnieniem (bo tak naprawdę nie znasz obu?).

Oliva zdołał udoskonalić swój styl animacji inspirowany anime, aby uzyskać coś znacznie ostrzejszego i bardziej eleganckiego – a efekty wizualne są tylko bardziej spektakularne w Blu-ray HD. Animacje postaci były w dużej mierze dobrze zaprojektowane, przemodelowane z projektu wizualnego New 52 Jima Lee, z pewną subtelnością. Jednak w niektórych przypadkach (patrz Superman) nadal istnieje problem „nie-szyjkowego” materiału sypkiego, jak widzieliśmy w Flashpoint Paradox. Jaka jest kolejność bitwy? Spełniają standardy DCU i bardzo dobrze wykorzystują dynamikę zespołu Ligi Sprawiedliwości.

Scenariusz Ligi Sprawiedliwości: Wojna będzie trudna dla niektórych fanów. Wschodzący scenarzysta Heath Corson traci punkty za możliwe złe dialogi ("ekstremalny cios" między bohaterami często spada), ale tempo i rzeczywisty kąt fabuły i łuki postaci są dobrze skoordynowane i ulepszone - pod pewnymi względami lepiej niż miał Geoff Johns komiksowa historia! Jak na ironię, fani filmu prawdopodobnie będą kwestionować materiał źródłowy, a nie scenariusz; na przykład przedstawia złożonego złoczyńcę, takiego jak Darkseid, jako cienko narysowaną, na wpół cichą brutalność, od której zaczynają się bohaterowie.

Jednym z elementów scenariusza filmu, którego wina NIE powinna ponosić, jest zastąpienie Shazama zamiast Aquamana w składzie Ligi Sprawiedliwości. Trzeba przyznać, że Corson włącza nową wersję 52 Billy'ego Batsona / Shazama ze znacznie większym rezonansem i logiką do narracji o pochodzeniu Ligi Sprawiedliwości niż to, co Aquaman kwestionował w historii komiksów – ale wciąż brakuje Króla Morza (ale tylko na chwilę ). ..o tym później więcej).

Kolejnym dużym problemem, który pojawia się u niektórych widzów, jest kompleksowa nowa przewaga New 52 DCU. Nie jest to tradycyjny portret bohaterów Ligi Sprawiedliwości (Superman jest bardziej zły, Wonder Woman bardziej przypomina Thora itd.), a w jego tradycyjnej „modernizacji” nieuchronnie są tacy, którzy pozostają niezadowoleni ze zmian. Nie widzieliśmy wcześniej tych wersji naszych ulubionych bohaterów na ekranie – i z pewnością jest coś innego, co może nabrać nawyku.

Nowe podejście do materiału przeniknęło też do głośnej obsady Justice League: War. Ci, którzy mają nadzieję znaleźć ulubieńców fanów, takich jak Kevin Conroy czy Tim Daly, będą zawiedzeni: nowe głosy dla nowej Ligi Sprawiedliwości. Nowa krew reprezentuje kilka dziwnych wyborów w głośnym rzucaniu i z wyjątkiem Jasona O 'Mara (Terra Nova) - który pojawia się w solidnym Batmanie po raz drugi po Flashpoint Paradox - wszystkie nabrały smaku.

Justin Kirk (chwasty) jest jak zielona latarnia; Shemar Moore (przestępcze umysły) jako cyborg; Michelle Monaghan (prawdziwa detektyw) jako Wonder Woman; Sean Astin (LoTR) jako Shazam; Christopher Gorham (ukryte sprawy) jako Flash; oraz ulubiony przez fanów Alan Tudyk jako Superman. Dźwięki niewątpliwie na początku rozpraszają, ale (przynajmniej w moim przypadku) narastają na tobie.

Ostatecznie Justice League: War, podobnie jak nowy restart 52, będzie miał wpływ na ludzi. Dla tych, którzy nie są zaznajomieni ze zmianami, nastąpi korekta; a nawet ci, którzy już czytają źródła komiksu, muszą znaleźć nowe adaptacje, aby obejrzeć film. O dziwo, czuje się bardziej spójny i organiczny niż Liga Sprawiedliwości: historyczny łuk początków komiksów, który (moim zdaniem) był początkowo niewiele powyżej średniej. W tym sensie wojna jest tylko trochę lepsza niż trochę dobrego materiału źródłowego – ale miejmy nadzieję, że posłuży jako dobry wstęp dla widzów głównego nurtu do lepszego lub lepszego poznania nowego uniwersum DC.
W programie Runner Runner Richie Furst (Justin Timberlake) jest kandydatem na University of Finance na Princeton University i ekspertem ds. marketingu w jednej z największych firm hazardowych online w Internecie. Niestety, gdy dziekan kończy pośrednią działalność studenta, Furst nie jest w stanie nadążyć za czesne i zmuszony jest zaryzykować resztę swoich oszczędności w nadziei na wygranie wystarczającej ilości pieniędzy w pokerze online, aby zapłacić za resztę szkoła. Jego ojciec wychował się w świecie hazardu na wysokie stawki. Furst jest doświadczonym graczem w karty, który szybko zbiera solidną pulę nagród tylko po to, by zobaczyć to wszystko od podejrzanego gracza z niewystarczającym współczynnikiem wypłat.

Przekonany, że unika czesnego, Furst leci z książką do Kostaryki, aby skonfrontować się z dobrze granym Ivanem Blockiem (dyrektorem generalnym Bena Afflecka) i Midnight Black (firma Fursta podejrzewana o oszustwo), aby odzyskać swoje wygrane. . Opierając się na zapachu Fursta i wiedzy na temat hazardu, Block oferuje mu siedem krajowych wymarzonych prac w malowniczym kraju – nawet Furst może zatrudnić kilku swoich najbliższych przyjaciół do pomocy w prowadzeniu firmy. Niedługo potem Furst kontaktuje się z agentami brzytwy FBI (Anthony Mackie), którzy mają zupełnie inny pogląd na Ivana Blocka i Midnight Black Empire – co jest spostrzeżeniem, że Furst i twoi przyjaciele są w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Runner Runner został wyreżyserowany przez Brada Thurmana, najbardziej znanego z krytycznego i komercyjnego hitu z 2010 roku, The Lincoln Lawyer, opartego na scenariuszu trzynastu dwóch pisarzy Oceana, Briana Koppelmana i Davida Leviena. Niestety, pomimo talentu i kompetentnej postaci stojącej za kamerą, Runner Runner to płaski i ogólnie dramatyczny thriller od początku do końca. Co gorsza, mimo wielu trudnych alegorii o ryzyku (i obstawianiu siebie), film nie robi nic ciekawego w temacie hazardu - który ostatecznie jest niczym innym jak tłem znanej historii skorumpowanych urzędników i oportunistycznych biznesmenów . Ogólnie rzecz biorąc, nie jest to zły film, ponieważ ma wiele funkcji ratowniczych, które sprawiają, że jest to zabawne dla niektórych filmowców,

Największym minusem dla wielu widzów jest fabuła filmu – która toczy się tak szybko, że nie ma czasu na wartościową wypłatę lub dramatyczne napięcie. Wersja krótkich, 90-minutowych wydarzeń w czasie rzeczywistym obserwowanych przez kawałek skały - podkreśla kluczowe momenty między postaciami, gdy odnoszą się one do większych części historii, ale rzadko zawracają sobie głowę subtelnymi momentami rozwojowymi, które oddzielają dobre i wielkie dramaty historie. Zamiast tego większość scen to bezpośrednie wymiany zdań, które stopniowo ujawniają Blocka jego socjopacie, podczas gdy Furst później przystosowuje się do obrony. Gdy pęd ustanie, Thurman wprowadza nową postać (lub zagrożenie), ktoś uderzy go w twarz,

Niemniej jednak, pomimo przeważnie jednocyfrowych ról, aktorzy nadal przyciągają rzeczy. Timberlake ponownie oferuje stosunkowo ogólną, ale lubianą osobę (podobnie jak zdesperowany / naiwny / inteligentny Will Salas z In Time). Aktor przedstawia film w niemal każdej scenie, stojąc na palcach, z weteranem Affleck w szeroko zakrojonych interakcjach - gdzie Furst jest na szczycie świata, przerażony strachem lub desperacko starając się ukryć strach i niezadowolenie. Nie jest to szczególnie zniuansowany występ, ale Timberlake podnosi Runnera Runnera dzięki swojej ogromnej woli i urokowi, aby odwrócić uwagę w waniliowym materiale fabularnym.

Affleck pracuje na głębszym poziomie, ale jego niezdarna i pośpieszna narracja nie pozwala aktorowi na przedstawienie Blocka inaczej niż błogosławionego i wytrwałego przestępcy w białych kołnierzykach. Przyjemnie jest patrzeć, jak wielokrotnie nagradzany aktor / filmowiec przechodzi od przyjaznego i zapraszającego mentora do pokręconego i okrutnego wroga, ale sukces występu jest w całości zasługą dostarczenia przez Afflecka nieco oczyszczającego humoru w napiętej, ale poza tym pozbawionej życia scenie. Niemniej jednak, pomimo niektórych ostrych subtelności Afflecka, Block nie jest na tyle interesujący, by sam sprzedać film i staje się niezapomnianym lub szczególnie zaradnym antagonistą.

Niestety, Gemma Arterton i Anthony Mackie Rebecca Shafran, a także Agent Razors, również przegapili okazję - na maszyny wystawowe z niewielkim indywidualnym odkryciem. Shafran jest w rzeczywistości jedną z najciekawszych postaci filmu, z ciekawą fabułą i potencjałem dramatycznym, który pozostaje zupełnie nieodkryty i pozbawia golarki jego ogólnych/wściekłych obowiązków agencji FBI – co pomimo ukochanej Mackie, nie pokazuje nic świeżego o amerykańskich agentach pracujących na zewnątrz jurysdykcji.

Zdecydowanie największym mankamentem filmu jest brak łączności między światem hazardu a bohaterami filmu. Na początku wygląd zakulisowy przemawia do branży hazardu online, ale film nigdy nie przygląda się, jak narracja większej zbrodni zajmuje jego miejsce. Przez cały film Thurman próbował przypomnieć widzom, że Runner Runner polega na hazardzie poprzez ciężkie metafory i eksponaty, które wyjaśniają powiązania między życiem pokera na wysokie stawki a dużymi bębnami, ale koniec tych pomysłów nie jest kompletny – ponieważ historia się włącza, standardowy pościg w kotka i myszkę.

W rezultacie fani hazardu mogą dojść do wniosku, że Runner Runner jest płytki i wręcz powierzchowny, patrząc na swoje hobby / biznes, podczas gdy za kulisami ci, którzy szukają ostrego, zadziwiającego spojrzenia, uznają film za priorytet dla ogólnej historii harmonogram. dramat. Solidne występy sugerują, że Thurman zapomniał o atrakcyjnych haczykach do thrillera hazardowego – zamiast tego przedstawił uprzejmą i znajomą narrację, która biorąc pod uwagę przesłanie nosa o osiągnięciu wielkości, jak na ironię, stanowi bardzo małe ryzyko. .

Jeśli nadal stoisz na płocie wokół Runner Runner, obejrzyj zwiastun poniżej:
Wielu filmowcom wydawało się, że Zack Snyder wdarł się na scenę dzięki spektakularnej adaptacji Franka Millera 300 – ze Snyderem, który wyreżyserował zarówno scenariusz, jak i film. Połączenie wyobraźni Millera i choreografii w zwolnionym tempie / akcji, znanej jako znak firmowy Snydera, zaowocowało ekscytującym i brutalnym filmem, który utorował reżyserowi drogę do zwrócenia uwagi na inne wspaniałe cechy, które już istniały, w tym Sentinels i nadchodzący Superman: Steel Man.

Jednak Sucker Punch jest w całości wynalazkiem Snydera – reżyser dostał swoją pierwszą oryginalną historię. Z nowym entuzjazmem (i strachem) Supermana przez cały czas, nie wspominając już o odpowiedzi na temat Snyder’s Road Legend of the Guardians: Ga’Hoole Owls, wielu fanów filmu chce Sucker Punch jako barometru, który pozwoli określić, czy Snyder nadal jest w drodze. czy jest w grze, a potem czy zamierza sprzedać szanowany film Człowiek ze Stali.

Czy najnowsze dzieło Snydera oferuje ekstremalny spektakl, który oferuje wciągającą historię? A może film to tylko pomieszany miszmasz fragmentów fantastycznego serialu, który odbija się w krętej narracji?

Derek Lee i Clif Prowse przyjaźnili się przez całe życie, ale kiedy prowadzi to do odkrycia silnego bólu głowy, który Derek cierpi na AVM (choroba tętniczo-żylna), postanawia, że teraz albo nigdy – powinien podróżować po całym świecie. Gdy Clif dokumentuje przygodę, Derek leci do Europy i zaczyna spełniać swoje życiowe marzenie.

Chłopcy wybuchają, ale po nocy wakacji stan zdrowia Dereka się pogarsza. Zakładając, że objawy mogą być oznaką pęknięcia AVM Dereka, Clif prosi Dereka, aby zachował swój plan i udał się do lokalnego szpitala, ale Clif niewiele o tym wie, nawet najpiękniejsi lekarze na świecie nie są w stanie powstrzymać tajemniczego cierpienia. pochłania ciało twojego przyjaciela.

Pierwsze pełnometrażowe filmy Derek Lee i Clif Prowse niszczą piętno materiału znalezionego dzięki oszałamiającej pracy kamery, żywym myślom i sprytnej, bardzo zabawnej narracji w Afflicted. Szukasz starych, dobrych znalezionych straszydeł filmowych i maszyn? Jest cierpienie. Szukasz chwiejnego filmu z kamerą, który oferuje coś nowego? Cierpiący też to mają. Lee i Prowse znaleźli idealną równowagę między spełnianiem oczekiwań a prezentacją czegoś, czego nigdy wcześniej nie widzieli.

Cierpienie przesuwa granice i schody do ekstremalnego obszaru, ale potężny rozwój postaci i bardzo sympatyczne łączą scenariusze do punktu, w którym wydają się atrakcyjne i bardzo realne. W ciągu kilku minut nie tylko zna stan Dereka, jego skutki i co może z tym zrobić, ale może dokładnie dowiedzieć się o swojej przyjaźni z Clifem, jak wyglądało ich dzieciństwo i jak rodzina Dereka myśli o jego planach. Plus fakt, że Clif i Derek to tylko dwaj naprawdę mili, normalni, zabawni faceci i równie ekscytujące jest wskoczenie do Europy na tej maszynie i nadanie filmowi imponującego impulsu od samego początku.

Kiedy sprawy przybierają najgorszy obrót, Afflicted staje się bardziej intensywny, ale Lee i Prowse nieustannie dokładają starań, aby materiał był wystarczająco jasny, aby kiedy staje się głęboko niepokojący, nadal możesz cieszyć się tym doświadczeniem. Podczas gdy Derek zdecydowanie znajduje się na spirali w dół, film nie staje się ciemniejszy i nudniejszy, gdy jego stan się pogarsza. Ze względu na dobry fragment filmu nadal podejrzewa, że AVM powoduje problemy, więc kontynuuje i jest entuzjastycznie nastawiony do podróży. Ale nawet jeśli Clif i Derek zdają sobie sprawę, że doświadczyli bezprecedensowego problemu w swoich rękach, wciąż są entuzjastyczne momenty, które dają widzom szansę rozpoznania i docenienia nowości scenariusza.

I to nie znaczy, że Afflicted to tylko zabawa i gry. Jest to z pewnością jeden z najstraszniejszych filmów POV ostatnich lat, a wynika to w dużej mierze z faktu, że nigdy wcześniej nie widzieliśmy takiej historii. Jeśli masz do czynienia z istotami paranormalnymi, wiesz, co nadchodzi; nocne wstrząsy stają się coraz gorsze, a cel blednie i blednie, aż demon przejmuje kontrolę i cię zabija. Tutaj, z pomocą Clifa i Dereka, czuje się dobrze w tej sytuacji i podobnie jak oni nie ma pojęcia, co może się wydarzyć dalej i jest to głęboko irytujące.

Cierpiący mają silną linię przebicia zakorzenioną w przyjaźni i osobistym rozwoju przywódców, ale istnieją również wyraźne etapy progresji tego stanu, a każdy z nich jest większym szokiem niż następny. Film z pewnością ma poważny czynnik, który zwykle przypisuje się taniej próbie stworzenia szoku, ale jego narracja jest tak wielowarstwowa, a obrazy tak dobrze komponują się, że gore jest szokujące, a jednocześnie pomysłowe i dziwnie piękne.

Wizualnie Afflicted jest jednym z najlepszych ujęć drżących filmów grozy. Clift miał być aspirującym dokumentalistą, więc ma znacznie lepszy sprzęt niż tradycyjna kamera, a to znacząco zmienia widza. Ujęcia pojawiają się i ustawiają tak często, jak powinny, ale większość z nich jest wyjątkowo ostra, co pomaga widzom zachować orientację, lunch i dobrze przyjrzeć się szalenie oszałamiającym sztuczkom, efektom cyfrowym i instynktownemu makijażowi w aparacie .

To prawda, że pod koniec filmowego ogona zderza się cierpienie. Narracja jest pełna wyjątkowych zwrotów akcji, a każdy z nich jest w pełni zasłużony, ale ostatnia wielka dynamika Prowse i Lee jest trochę znajoma i dlatego widzowie rzadziej ją akceptują. Film jest niezwykle absorbujący, więc to uznanie powinno być naturalnym przejściem, ale dla filmowców, którzy są przekonani, jak większość, może to być punkt przełomowy.

Jednak dotyczy to tylko twardej sprzedaży. Cierpienie jest pod wieloma względami znaczącym krokiem naprzód i niewątpliwie otworzy drzwi dla Prowse i Lee. Nie tylko starannie przemyślani filmowcy przykładają najwyższą wagę do rozwijania każdego ujęcia, efektu i historii, a oba są prawdopodobnie obecne na ekranie.

.
Niestety, pomimo kilku efektownych wizualnie sekwencji akcji, Sucker Punch to bezduszny film, który jest niczym więcej niż wymówką dla Snydera, aby przedstawić serię tętniących życiem światów fantasy jeden po drugim.

Jeśli nie jesteś zaznajomiony z podstawowym założeniem Sucker Punch, oto oficjalny przegląd:

„Sucker Punch” to epicka fantazja akcji, która przenosi nas w żywą wyobraźnię młodej dziewczyny, której świat marzeń ostatecznie wymyka się z mrocznej rzeczywistości. Wolny od granic czasu i miejsca, może iść tam, gdzie zabiera go jego umysł, a jego niesamowite przygody zacierają granice między rzeczywistością a wyobraźnią.

Mimo podjęcia przez filmowca całościowej opowieści o usamodzielnieniu się i wyimaginowanych światach snów, Sucker Punch jest jednym z najbardziej schematycznych filmów, jakie pojawiły się na ekranie w ostatnich wspomnieniach. Podstawowa struktura jest zawarta w najnowszym zwiastunie: Aby pozbyć się jeńców, Babydoll (Emily Browning) musi znaleźć pięć (symbolicznych) przedmiotów – z których większość jest powiązana z jednym z fantastycznych zestawów filmu. Podobnie miejsce/pojazd, przez który Babydoll ponownie wkracza do świata marzeń, nie jest tak artystyczne, jak myślał Snyder – i to z coraz większą liczbą kolejnych występów.

Potrzeba filmowego oddzielenia go od rzeczywistości – jednocześnie służąc jako żyzny grunt dla scen akcji na górze – uniemożliwia większości postaci Sucker Punch bycie sztampowymi i jednowymiarowymi osobowościami. Dwie krótkie linijki w podsumowaniu filmu, mniej więcej tyle, ile postać widza jako wojownika filmu:

Został zamknięty wbrew swojej woli, ale Babydoll nie stracił woli przetrwania. Oprócz walki o wolność postanowiła zachęcić cztery inne młode dziewczyny - otwartą rakietę (Jena Malone), mądrą blondie (Vanessa Hudgens), zaciekłą lojalną Amber (Jamie Chung) i niechętną groszku (Abbie). Cornish) - aby połączyć się i spróbować uniknąć ich strasznego losu z rąk zatrzymanych, Blue (Oscar Isaac), Madam Gorski (Carla Gugino) i High Roller (Jon Hamm).

Wszystkie spektakle są niezwykle jednocyfrowe – tylko Oscar Isaac (Robin Hood), jako główny antagonista filmu, z powodzeniem realizuje produkcję, z wyjątkiem powierzchownych emocji. W końcu film wydaje się łamać najbardziej podstawową zasadę opowiadania historii – pokaż, nie opowiadaj. Przez cały film widzowie dowiadują się poprzez dialog, że każde kolejne zwycięstwo ma znaczący wpływ na poczucie własnej wartości każdej postaci – ale historia nigdy nie wykorzystuje obiecanego rozmachu. W rezultacie, nawet w końcowych momentach Sucker Punch, nie jest jasne, czy ktokolwiek był rzeczywiście upoważniony pomimo narracji reklamowanej w inny sposób połączenia głosowego.

Podobnie, gdy elementy fantasy filmu zostaną później pogodzone z prawdziwymi wydarzeniami (czyli zrzutem nosa), trudno jest poczuć, że wyobraźnia Babydoll nie tylko chroniła go przed otaczającym środowiskiem i późniejszymi opadami atmosferycznymi. Gdyby Snyder spędził tyle czasu na rozwijaniu satysfakcjonującego historycznego łuku do prawdziwych wydarzeń, jak wyobrażał sobie tyły światów fantasy, Sucker Punch prawdopodobnie zdołałby zapewnić kompetentną podróż narracyjną.

Nie powinno dziwić, że w filmie, w którym spektakl stanowi precedens nad rozwojem postaci i rozwojem wciągającej historii, sceny akcji Sucker Punch są szybkie, ekscytujące i epickie. Pięciopunktowa formuła filmu poddaje się jednak procesowi, co utrudnia ocenę każdego kolejnego wpisu – zwłaszcza dwóch pierwszych serii, które są znacznie lepsze od tych ostatnich. Ostatnia seria jest szczególnie słaba - ponieważ jest znacznie bardziej ograniczona niż poprzedni post, nie mówiąc już o pomyleniu jej z teledyskiem The Matrix Reloaded i Dru Hilla „You're Everything (Remix)”.

Ponieważ film opiera się na muzyce (zarówno pod względem fabuły, jak i wykonania), ulgą jest to, że ścieżka dźwiękowa Sucker Punch jest lepszym aspektem produkcji – zwłaszcza piosenek gwiazdy Emily Browning. Każda akcja jest w jednym kawałku – zmodernizowane covery od Bjork do The Beatles – i chociaż wykonanie na ekranie może być sztywne, nie ma wątpliwości, że muzyka z powodzeniem wpompuje więcej adrenaliny do już intensywnych kawałków akcji. Szczególnie fascynujący jest prolog otwierający, który stał się remiksem „Sweet Dreams (Made of These)” Eurythmics. Ogólnie rzecz biorąc, włączenie wokalu Browninga do wielu piosenek dodaje dodatkową i szczególnie interesującą warstwę konfliktu między fantazją a rzeczywistością w filmie. Gdyby tylko inne wybory Sucker Punch były równie zabawne i interesujące...

W coraz bardziej zaawansowanym technicznie świecie trudno zignorować wrażenie, że film fabularny nie był najlepszym medium dla koncepcji Sucker Punch. Gdyby Snyder przedstawił tańszą wersję historii w postaci głośnego filmu krótkometrażowego / serialu internetowego, ogólna narracja byłaby łatwiejsza do docenienia – a reżyser mógłby dać więcej miejsca na rozwój postaci. jak również w światach fantasy, nad którymi spędziłeś tak wiele czasu. W obecnej sytuacji film jest w konflikcie sam ze sobą – każdy konkuruje z innymi w scenerii fantasy, przysłaniając jednocześnie większe tematy i historię jako całość.

Nie ma wątpliwości, że wielu widzów w scenach walki przestraszy się Sucker Punch i w rezultacie spodoba się filmowi. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę nacisk w filmie na samodzielność (jak pokazano za pomocą dialogów i transmisji dźwięku), jasne jest, że Snyder nie miał na celu tylko napakowanego akcją popcornu i trudno było to zignorować, podobnie jak Babydoll, filmowiec chwilowo zatracił swoje fundamenty w rzeczywistości.

Jeśli nadal jesteś na ogrodzeniu z Sucker Punch, sprawdź zwiastun poniżej:
Ci, którzy napiszą do debiutanckiego potwora scenarzysty/reżysera Garetha Edwardsa, który spodziewa się odwiedzić kolejne Cloverfield, będą poważnie rozczarowani. To nie jest hołd złożony potwornemu filmowi klasy B, który prawdopodobnie obejrzano.

To, czego można się spodziewać po tym wyjątkowym, poruszającym i pięknym filmie, to doświadczenie, które najlepiej mogę opisać, gdy zaginął tłumaczenie Sofii Coppoli i przeróbka II wojny światowej Stevena Spielberga. I choć brzmi to dziwnie, to zdecydowanie działa w filmie.

recenzjafilmowa-horror